آلبوم موسیقی شهرزاد اثر علیرضا مشایخی نشر ماهور

بخشی از پاسخی است به پرسشی که همواره برای مشایخی مطرح بوده است. او از خود می پرسد، شهرزاد چه می شد اگر جامعه موسیقی ایران گرفتار یک خواب چندصدساله نمی شد؟ آنچنان غفلتی که حتی به درستی نمی دانیم چه مدت گرفتار آن بوده ایم. مشایخی در یک سفر فرضی که به مجموعه پنج گانه ای برای پیانو انجامید، ظرفیت تکامل و انبساط ، «نامه ها» 106 موسیقی ایران را ملموس کرد. مجموعه پنج گانه عبارت است از: «داستان های کوتاه» اپوس 113 ، «کریستال شماره های یک و دو» اپوس 111 ، «در جستجوی زمان ازدست رفته» اپوس 110اپوس .115و «شهرزاد» اپوس داستان «شهرزاد» که زاده ی تخیل مشایخی است، بهانه ای می شود برای جستجو و بیان اندیشه های فلسفی او. این ماجرا در مورد شهرزاد قصه گو نیست، بلکه تحلیلی است از اینکه چگونه انسانی شبیه به شهرزاد قصه گو می شود. تئوری چندصدایی مشایخی اساس پی ریزی این قطعه قرار می گیرد. او سفر خود را از یک ترانه ساده و زیبای کردی آغاز می کند، و با عبور از موسیقی کلاسیک ایرانی در گستره گام تعدیل شده، به آستانه آتنالیته می رسد.