کتاب مدیریت بحران‌های سیاسی اجتماعی در جمهوری اسلامی ایران اثر حسن رحیمی روشن نشر دیدمان

انقلاب اسلامی هم از نظر فلسفی و ماهوی و هم از نظر ساختاری با همه انقلاب‌های مطرح دنیا، متفاوت بود. نظام برآمده از انقلاب اسلامی، برای نخستین بار وحی و عقل را در سطح حكومت به هم گره زد و نوعی از مردم‌سالاری در قالب دین اسلام ارائه نمود، كه در طول تاریخ بی‌سابقه بوده است. که در قالب آن، هم مردم و هم دین در شكل‌گیری و استمرار حكومت نقش اساسی دارند. بر اساس مبانی نظری انقلاب اسلامی دوگانه‌های دین و سیاست، عقل و علم، معاش و معاد، ماده و معنا، طبیعت و فراطبیعت، هیچ تضادی باهم ندارند.انسان می‌تواند هم دین‌دار باشد و هم مدرن؛ هم معنوی باشد و هم صنعتی. از دیدگاه اسلام سیاسی انقلابی، مكاتب غیر الهی، غاصب حق خدا و انسان می‌باشند زیرا خداوند به‌عنوان خالق انسان حق حاكمیت دارد و حاكمیت انسان در طول حاكمیت خداست و نه در عرض آن. بدین ترتیب ایدئولوژی انقلاب اسلامی با این مشخصات، باعث نگرانی و حساسیت قدرت های شرق و غرب گردید. بر این اساس ایران در چهار دهه گذشته، با چالش‌ها و بحران‌های فراوان داخلی و خارجی مواجه بوده است. در دهه اول انقلاب علاوه بر جنگ‌های داخلی، طولانی‌ترین جنگ پس از جنگ جهانی دوم نیز به ایران تحمیل شد که هشت سال ادامه یافت. در دهۀ دوم انقلاب و پس از ناکامی بحران‌سازان در اسقاط نظام، نقطه تمرکز بحران‌ها بر مهار انقلاب اسلامی و انزوای آن در داخل مرزها متمرکز شد و اَشکال بحران‌ها متنوع گردید. در دهه سوم انقلاب، بحران‌ها با ابزار و سازمان‌دهی جدید مجدداً حالت عملی‌تری به خود گرفت و در قالب جنگ نرم و کودتای مخملی و رنگین ظاهر شد. حوادث و بحران‌هایی كه هر یك به‌تنهایی می‌توانست یك حكومت مقتدر را از پای درآورد، اما ملت ایران از این بحران‌ها عبور کرد و راه خود را ادامه داد. ازاین‌رو بازخوانی و بازبینی بحران‌هایی که ایران در دهه‌های پس از انقلاب داشته است و نتایج حاصله از آن برای ادامه مسیر و پرهیز از خطایای احتمالی می‌تواند مفید باشد. این پژوهش در نظر دارد بامطالعه بحران‌های متعدد پس از انقلاب و تأثیر آن‌ها بر جامعه ایران، نحوه مدیریت این بحران‌ها و عوامل مؤثر بر مدیریت بحران‌ها را مورد ارزیابی قرار دهد؛ و به این پرسش پاسخ دهد که مدیریت بحران در ایران پس از انقلاب اسلامی چگونه انجام‌شده است؟