مجسمه سفالی کارگاه خاکاب طرح قوچ باستانی

ساخت تندیس‌ها و پیکره‌های حیوانات و اسطوره‌ها در ایران باستان، همانند هر جای دیگر جهان آن دوران رواج داشته است. ایرانیان باستان این پیکره‌ها را با موادی چون سنگ، گل پخته، استخوان، چوب، فلز و ... می‌ساختند. با توجه به آثار کشف شده در جای جای ایران پیوند میان هنر و زندگی به خوبی آشکار بوده است. اکثر این پیکره‌ها از درون گور‌ها پیدا شده‌اند و احتمالا جنبه آیینی داشته‌اند. مانند آثاری که در تپه باستانی مارلیک یافت شده‌اند. مردمان آن دوران بدون شک نوعی اعتقاد به جهان پس از مرگ داشته‌اند و بر این باور بوده‌اند که با ساختن این‌گونه پیکره‌ها حاصلخیزی و ثروت‌شان رو به فزونی می‌رود. سفال این دست سازه رسی، سالیان متمادی در میان مردمان ما رواج داشته است. این محصولات که به نحوی می‌توان آن‌ها را قدیمی‌ترین ساخته بشر دانست، از خاک رس و در پرتو آتش شکل می‌گیرند. هنرمندان سفالگر از دیر باز مایحتاج روزمره را با همت شکل می‌دادند و بر ظرف‌های گلی نقش و نگارهایی مختلف می‌کشیدند و با رنگ‌های مختلف آراسته می‌کردند. هرچند هنوز مشخص نیست که اولین سفال‌ها، جان دادن به باورهایی کهن بوده یا راه‌هایی هوشمندانه برای ساده تر کردن زندگی. این روزها سفال بدل به یکی از یادگارهای دوران باستان شده است که هنوز کاربری‌های متعددی برای آن وجود دارد. گلدان، تندیس، شمعدان و سایر مصنوعات سفالی که حتی در میان خانه های مدرن امروزی نقش پررنگی بازی می‌کنند بازمانده ای از هنر آدمی در اعصار مختلف است.