کتاب وایکینگ ها اثر سوزان مارگسون انتشارات سبزان

وایکینگ ها دریانوردانی کارآمد بودند. آن ها سوار بر کشتی‌های چوبی، دریاهای خروشان و صخره‌ها و کوه‌های یخ را پشت سر می‌گذاشتند. وایکینگ‌ها در دریاهای آزاد از بادبان‌های بزرگ و چهارگوش کشتی استفاده می‌کردند و با کمک ستارگان و خورشید جهت‌یابی می‌نمودند. دانش آن‌ها در خصوص شکل امواج، باد، ماهی‌ها و پرندگان دریایی نیز در یافتن مسیر بسیار مؤثر بود، اما هر زمانی که به نزدیکی خشکی رسیدند. برای حرکت در آب‌های ساحلی، بادبان ها را پایین می کشیدند و با پارو کشتی را هدایت می‌کردند. چوب به سرعت می‌پوسد، از این رو از اغلب کشتی‌های آنها، بقایای اندکی برجای مانده است. اما خوشبختانه، به خاطر سنت وایکینگ‌ها مبنی بر دفن ثروتمندان در کشتی‌هایشان، تعداد انگشت شماری از ناوهای آنها باقی مانده است. این شیر سنگی روزگاری در بندر یونانی پیروس قرار داشت. یک مسافر وایکینگ روی آن نوارهای حلقوی با نوشته‌های رونی، الفبای مردم اسکاندیناوی، نقش کرد. پس از مدت‌ها، در سال 1687 سربازان ونیزی این شیر را به ونیز بردند. نوشته‌های رونی طوری سائیده شده‌اند که دیگر خوانده نمی‌شوند. این نوشته تنها مدرک درباره نواحی است که وایکینگ‌ها بدان سفر کرده بودند.